Ένα αίσθημα απώλειας, μια αλλαγή, η νοσταλγία που εμφανίζεται με την επίτευξη της αυτονομίας και την παραίτηση από την αδιαφοροποίητη σχέση με τα πρώτα σημαντικά πρόσωπα. Σημεία που συναντάμε συχνά χαμηλά επίπεδα ενθουσιασμού καθώς και μειωμένη θέληση για δραστηριότητα, εκεί που συναντάμε δηλαδή τη μελαγχολία.
Τι κι αν όμως είναι δώρο να μπορούμε να μελαγχολήσουμε;
Η μελαγχολία αποτελεί περισσότερο εργαλείο:
Αυτοπαρατήρησης της εσωτερικής πραγματικότητας, κατανοώντας βαθύτερες ανάγκες.
Ενσυναίσθησης, βελτιώνοντας την επαφή με τον εαυτό και με τους άλλους.
Δημιουργικότητας με μηχανισμούς μετουσίωσης, όπως η τέχνη, που όχι μόνο απαλύνουν την ένταση της μελαγχολίας αλλά αποτελούν συγχρόνως προϋπόθεση βαθύτερων συναισθημάτων αγάπης και δημιουργίας.
Διαχείρισης της ζωής με τη μελαγχολία να επιτρέπει το πέρασμα μέσα από δύσκολες καταστάσεις με αποδοχή παρά αντίσταση. Αντιθέτως, με την κατάθλιψη υπάρχει οξεία απόκλιση επιθυμίας - πραγματικότητας και συχνά δυσκολία αποδοχής.
Η απουσία τους καθιστά συχνά την διάρκεια και την ένταση τους παρατεταμένη λαμβάνοντας ακόμη και καταθλιπτικές προεκτάσεις. Μια βόλτα, η συντροφιά από αγαπημένα πρόσωπα, η μουσική, το κλάμα, είναι κάποιοι από τους τρόπους διαχείρισης που επιλέγετε*, με κοινό παρονομαστή το βίωμα του συναισθήματος.
Όσο χτίζει κανείς, την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, κατορθώνει να βουτάει στα σκοτεινά σημεία της μελαγχολίας, γνωρίζοντας πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να βγει στην επιφάνεια.
Στην ψυχοθεραπεία επιδιώκουμε ακριβώς να εξερευνήσουμε αυτά τα νερά με πυξίδα την μελαγχολία και συνοδοιπόρο τον θεραπευτή.
Εσείς λοιπόν τι περιμένετε;
*Οι τρόποι αυτοί προέκυψαν από την ανταπόκριση σας σε σχετική ερώτηση στο Instagram.
Kommentarer